Psihoanaliza i književnost – Teorija i praksa

Frojd najavljuje mogućnost zasnivanja psihoanalitičke knji-
ževne kritike 1897. godine, kada u pismu svom prijatelju Flisu po

prvi put iznosi ideju o otkriću Edipovog kompleksa, ne samo u
svojoj psihoanalitičkoj praksi, već i u Sofoklovom Kralju Edipu i u
Šekspirovom Hamletu.

Ta zapažanja Frojd objavljuje 1900. godi-
ne u svom kapitalnom djelu „Tumačenje snova“

gdje je Sofoklov
„Kralj Edip“ (sa temom incesta i oceubistva) potpora za njegovu
najvažniju teoriju, teoriju o univerzalnosti Edipovog kompleksa.
Frojd ukazuje na moguću edipovsku paradigmu u Šekspirovom
Hamletu, liku koji na prvi pogled izgleda sasvim suprotan Edipu.

Po Frojdovom razjašnjenju, „u Edipu, osnovni fantazam želje de-
teta poput sna biva obelodanjen i realizovan“, dok „u Hamletu

ostaje potisnut.“